Colonia (Romeinse term)
Colonia was de Latijnse juridische term voor een bepaald politiek statuut van een volksplanting of nederzetting in het Romeinse Rijk. De Romeinen maakten onderscheid tussen: Coloniae Civium Romanorum waren kolonies uitsluitend bevolkt door Romeinse burgers, die deel uitmaakten van de tribus van de stad Rome. In de oudste periode tot ca. 185 v.Chr. werden deze nederzettingen hoofdzakelijk gesticht als een soort burgergarnizoenen ter beveiliging van de kust later ook als strategische voorposten, en sinds de Gracchi vooral ter leniging van sociale noden onder proletariërs of veteranen. De burgers die naar deze coloniae gezonden werden behielden het volwaardige Romeinse burgerrecht, waarvan ze bij een eventueel verblijf te Rome ook gebruik konden maken. Coloniae Latinae waren bevolkt door burgers van Rome en van andere steden in Latium. Deze kolonisten verloren hun oorspronkelijke burgerrecht maar werden lid van een nieuwe, autonome burgergemeenschap, waarvan de leden krachtens een verdrag met Rome het zogenaamde Latijns burgerrecht verkregen. Belangrijke steden met dit statuut waren: Alba Fucens, Aquileia, Ardea, Ariminum, Bononia, Brundisium, Keulen, Nîmes.
